Προσαρμοστικοτητα

Η εποχη μας περιλαμβανει πολλες αλλαγες και μαλιστα σε πολυ μικρο διαστημα.
Ολα αλλαζουν αρδην και μερικες αλλαγες μας βρισκουν απροετοιμαστους.

Μια συνηθες κατασταση ειναι αυτη της απολυσης απο μια εργασια.Συνηθως διακοπτεται βιαια,αξαφνα,απροσμενα,αιφνιδια κι'εμεις αρχικα δεν μπορουμε να το συνειδητοποιησουμε.

Αλλη μια κατασταση που επηρεαζει και επιβαρρυνει εξισου την ψυχολογια μας ειναι η απωλεια ενος προσωπου οικογενειακου,συγγενικου και φιλικου η οποια μας σοκαρει καποιες φορες και μας οδηγει ακομα και σε καταθλιψη.

Επισης,ενας χωρισμος σε ο,τι αφορα τα συναισθηματικα μας μας στοιχιζει ψυχολογικα & μας γεμιζει θλιψη,απογοητευση,προβληματισμο.

Ποσο ευκολα προσαρμοζομαστε σε καταστασεις που αλλαζουν & δεν μας ειναι αρεστες?

Λιγοι ανθρωποι ειναι προσαρμοστικοι.Ενω το παραδοξο ειναι πως ειδικα στις μερες μας αυτη η αρετη θα επρεπε να υπαρχει στους περισσοτερους (ιδιως λογω της αυξημενης ανεργιας).

Το κινητρο για να γραψω σημερα για την προσαρμοστικοτητα ειναι ενα Σεμιναριο Ψυχολογιας με θεμα την "Αυτογνωσια" το οποιο παρακολουθησα χθες το πρωι.
Προβληματιστηκα σχετικα με την προσαρμοστικοτητα,βλεπω γυρω μου πολλους ανθρωπους που αρνουνται την εξικοιωση με μια νεα κατασταση η δεδομενο.

Ισως μας αρεσει το βολεμα ,απο την αλλη επιθυμουμε και την σιγουρια/την μονιμοτητα.το οποιο κρινω πως καλως υπαρχει αυτη η επιθυμια της σιγουριας.Η σιγουρια εμπνεει ασφαλεια και η φυση του ανθρωπου την επιζητα ασυναισθητα.

Τελικα ποσο ευκολα προχωραμε παρακατω,στον επομενο στοχο/φιλοδοξια και στην επομενη κινηση?
Μας παιρνει καιρο ?
Αν ναι , ποσο ?
Ποσο καιρο θρηνουμε,στεναχωριομαστε,υποφερουμε,αυτο-τιμωρουμαστε,αγχωνομαστε,εκνευριζομαστε και μενουμε στασιμοι?

Οσο η ζωη περνα απο μπροστα μας , εμεις επιμενουμε να κοιταμε πισω.

Ει!Η ζωη ειναι μπροστα σου αγαπητε/αγαπητη μου.Πιασ'την απο τα μαλλια λοιπον.Μην αφηνεις τον χρονο να κυλα ασκοπα.
Δωσε στον εαυτο σου την ευκαιρια να  προχωρησει.Αυτη ειναι η ενοια της προσαρμοστικοτητας.


Πνευματικα Δικαιωματα - Clio Palma
27/6/2012

Αληθεια και Ψεμα

Οι ανθρωποι ωθουνται λογω εγωισμου,φοβου και ανασφαλειας να κανουν πραγματα εις βαρος αλλων.
Στη ζωη δεν υπαρχει καλυτερο η χειροτερο απλα ανεκτο η μη ανεκτο,ειλικρεινες η ψευτικο.
Προτιμουμε το "ωραιο" ψεμμα,απο την "ασχημη" αληθεια η οποια δεν μας αρεσει αλλα ολο λεμε πως την αναζηταμε.

Παρηγορουμε τον εαυτο μας νομιζοντας πως κυνηγαμε την αληθεια ενω στην ουσια τη φοβομαστε και τη προσπερναμε.
Δεν ειμαστε ειλικρινεις ΟΥΤΕ απεναντι στον εαυτο μας.Παρολα αυτα βροντοφωναζουμε ποσο μας αρεσει η ειλικρινεια.
"Υποκρισια του εγω" βαφτιζω αυτη τη σταση.

Ποσοι υποκρινονται καθημερινα?
Ποσοι προσποιουνται?
Ποσοι φορανε μασκες & δυσκολα τις βγαζουν?

Η απαντηση ειναι πολλοι.

Ομως κατι τους ωθει σε αυτο...
Δεν ψαχνουν το γιατι.
Αποφευγουν να αφουγκραζονται τις σκεψεις τους καθως και να σκεφτονται πραγματα που τους αφορουν.Σαν να κρυβονται απο τον εαυτο τους.Σαν να λυπουνται γι' αυτον και να ντρεπονται.

Οι ανθρωποι του ψεμματος,δεν ειναι παροδικα ψευτες αλλα ψευτες δια βιου.
Τα θυματα ειναι κυριως οι ιδιοι.
Ειναι ανθρωποι που δεν εχουν δωσει αξια στον εαυτο τους και καταδικασαν τη ψυχη τους να ζει στον Αδη.

Το περιτυλιγμα του ψευτη ειναι η πειθω του και το ποσο καλα υποκρινεται ρολους καθως και το ποσο πολυ εξικοιωμενος ειναι με το ψεμα που πλεον δεν μπορει να ξεχωρισει ουτε ο ιδιος το αληθινο απο το παραμυθι.

Σε ολους αυτους λοιπον οφειλουμε ενα ευχαριστω διοτι εκτιμησαμε ΠΑΡΑΠΑΝΩ οσους πραγματικα αξιζουν.

Πνευματικα Δικαιωματα -Clio Palma

25/6/2012

Απουσια

Σε ολους μας λειπει ενα γνωριμο χερι , που καποτε ηταν η σωτηρια μας , ο ερωτας μας , η φιλη μας , ο φιλος μας η η αδελφη ψυχη μας.

Αυτο το χερι που λειπει μας αφηνει ορφανους,μονους,με μια αισθηση κενου,με ενα αισθημα φοβου,με μια ανυσηχια εγκαταλειψης και αγωνιας.

Σκεπτικοι πισω απο ενα παραθυρο η κοιταζοντας καποιο αντικειμενο που μας "συνδεει" με το παρελθον,κανουμε συνειρμους,αναπολουμε αναμνησεις και γεμιζουμε ερωτηματικα,σκεψεις,προβληματισμους κι'εκει γεννατε η προσμονη και παλια συναισθηματα "ξεθαβονται"

Η ψυχη και το μυαλο ταξιδευει ενω το σωμα μενει και κοιτα εξω απο το παραθυρο.
Η φυλακη του τωρα δεν ειναι η τσιμεντενια πολη αλλα η η ιδια η ζωη του,κι'οι αποφασεις που κανουν εκεινο το γνωριμο χερι να ειναι απομακρo.
Kαι οσο μεγαλουν οι αποστασεις μεγαλωνουν οι επιθυμιες,μεγαλωνει το κενο και μεγιστοποιειται η θλιψη.

Δεν μας χωριζει η αποσταση απο την αγαπη αλλα η ιδια η ζωη

Πνευματικα Δικαιωματα - Clio Palma
22/6/2012

Η παγιδα του Ερωτα

Στον ερωτα κυνηγαμε το απιαστο και το απαγορευμενο.Το αβεβαιο απο το σιγουρο,το περιστασιακο απο το μονιμο,το ατιθασο απο το δαμασμενο.Το αδοκιμαστο απο το δοκιμασμενο.Τον αλητη απο το καλο παιδι και καταβαθος κυνηγαμε τον πονο απο ο,τι την χαρα.

Κατι μας ελκει σε αυτο που πιστευουμε πως μας απωθει.
Δρουμε κανοντας πραγματα που μας επιφερουν πονο και για λιγο μας γεμιζουν χαρα.
Καποιες φορες γινομαστε θυματα του εαυτου μας και "αυτο-μαστιγωνομαστε".Ενα κομματι του εαυτου μας ζητα απεγνωσμενα τιμωρια,λες κι'ο πονος πια εγινε λαγνεια.

Στο τελος γινομαστε και θυτες και θυματα και οι ρολοι συνεχως εναλλασσονται.
Η ζωη και ο ερωτας γινονται παιχνιδι,αλλοτε στρατηγικης κι'αλλοτε αγνης ανιδιοτελης αγαπης διχως εγωισμους.
Επιδιωκουμε να γινομαστε σοφοτεροι και ισχυροι μα κατω απο τις ηλιαχτιδες του ερωτα φαινομαστε τοσο μα τοσο μικροι.

Πνευματικα Δικαιωματα - Clio Palma
 22/6/2012

Αδεσποτα και Μοναξια

Παντα ημουν μονος,απο τοτε που γεννηθηκα.Θυμαμαι απειρες μερες και νυχτες που διψουσα,πεινουσα,κρυωνα η ζεσταινομουν και ημουν βρωμικος η και αρρωστος.

Επινα νερο απο τις λακουβες τις ασφαλτου,ετρωγα απο τα σκουπιδια.Οταν κρυωνα μαζευα το λεπτο κορμακι μου και ξαπλωνα στο πεζοδρομιο.Οταν ζεσταινομουν και διψουσα ενιωθα πως θα πεθανω και οταν αρρωσταινα κανενας δεν με βοηθουσε,κανενας δε μου χαιδευε το κεφαλακι για να παρει τον πονο μακρια.

Πολλες φορες μου φωναζαν,με εδιωχναν,με κλωτσαγαν,μου τραβουσαν την ουρα η προσπαθουσαν να μου τη κοψουν,με χτυπουσαν με αντικειμενα η με το αμαξι,ακομα και δηλητηριο γεμιζαν τις γειτονιες μου και πεθαιναν οι φιλοι μου.
Εγω ηθελα μονο να παιξω με τους ανθρωπους και αυτοι με ποναγανε.

-Γιατι με ποναγατε ?
Εγω παρολο τον πονο και τις αιμοραγιες μου ποτε δε σκεφτηκα να σας κανω κακο,εσεις γιατι με ποναγατε ανθρωποι?

Ολη μου η ζωη ηταν πονος και μοναξια.Δεν ενιωσα ποτε αγαπη.
-Γιατι μου στερησατε την αγαπη ?
-Γιατι δε μου δωσατε ποτε λιγη ?

Με αγνοουσατε στο δρομο ενω περνουσα σκελετωμενος,αρρωστος και βρωμικος. Ουτε ενα βλεμμα δεν μου ριχνατε.Θαρρεις πως ημουν αορατος , ακομα κι'εγω ενιωθα πολλες φορες ενα αορατο πτωμα.Μεχρι που δεν το ενιωθα πλεον γιατι ημουν νεκρο.

Παραδοξως τωρα ολοι με προσεχουν,με κοιτουν στο δρομο και τους βλεπω απο ψηλα και ακουω και καποιους να ψελλιζουν "κριμα" και αλλους να λενε "Μαζεψτε το απο εδω,πεταξτε το".
Δε με πειραζει ο,τι κι'αν λενε , φτανει που με προσεξαν εστω και αργα , για μια τελευταια φορα...

Πνευματικα Δικαιωματα - Clio Palma 
 2 Οκτωβρίου 2011