Ειναι ο ερωτας το πιο γλυκο ποτο , σε ζαλιζει , σε εκστασιαζει και πανω που σκεφτεσαι να αντισταθεις ερχεται το παθος και τοτε απλα αφηνεσαι. Δεν μπορεις να κανεις τιποτα αλλο παρα να αφησεις να κυριαρχησει πανω σου.
Και τοτε με ρωτας με κομμενα φτερα σαν πληγωμενο πουλι που στο κορμι μου βρηκε καταφυγιο.
Δεν εχω ομως απαντηση γιατι δεν εχει λογικη.
Και μετα ρωτας ξανα μα ξερω πως καθε λεξη μου θα ειναι αλλο ενα βελος στα ηδη τσακισμενα φτερα σου και σωπαινω ξανα.
Νιωθω την αγωνια σου , την απελπισια σου , μυριζω τον ιδρωτα σου παλι στο κορμι μου και ξερω πως αυτη τη φορα ηρθες για να μου τα ανατρεψεις ολα.
Το καταφερες.
Κι' ειμαι ακομη καθηλωμενη μπροστα σου , δεν μπορουσα να καταλαβω αν με καθηλωναν τα χερια σου η η δυναμη του παθους σου.
Εμεινα εκει να καταστρεφομαι λιγο ακομη μαζι σου κι' υστερα να σκεφτομαι πως θα φυγεις παλι.
Κι' εφυγες... Παντα φευγεις... Κι' εσυ.
Μενω με τη μυρωδια σου και το συναισθημα εκεινο που εχω παντα για σενα.
Ειμαι εδω γιατι θελω να καταστραφω γιατι θελω να πεθανω γεματη και να εχω ζησει με παθη. Ειμαι η πεταλουδα σου και εισαι το φως. Με σκοτωνεις οσο σε πλησιαζω. Περιμενω να με σωσεις κλεινοντας με στα χερια σου.
