Αντίο

Σε εχασα...
Δεν προλαβα να σου πω σ'αγαπω , να σε κρατησω μια τελευταια φορα στα χερια μου.

Μας εκανες παντα ολους να χαμογελαμε. Ησουν γεννημενος και ευλογημενος απο το Θεο να κανεις τους γυρω σου να γελουν και να διασκεδαζουν ακουγοντας τα αστεια σου.
Ησουν ενηλικος με ψυχη παιδιου.
Για μενα ησουν ενα δωρο απο το Θεο , ενας φιλος που ηξερε να ακουει και να μου συμπαραστεκεται.

Συγγνωμη που καποιες φορες σε στεναχωρησα η σου μιλησα αποτομα.
Σ'αγαπαω και μακαρι να ακουγεται το σ'αγαπω μου ως τους ουρανους.

Μου ελεγες ποσο σου αρεσαν αυτα που γραφω , εσυ με μυησες στις σελιδες , εσυ με εμαθες.
Με παροτρυνες να γραψω το βιβλιο που ονειρευομαι.
Θα το γραψω για σενα και στη πρωτη σελιδα θα υπαρχει αφιερωση στο ονομα σου,προς τιμην σου.Ειναι το ελλαχιστο που μπορω να κανω για μια τοσο μεγαλη ψυχη.

Δεν ηθελα να με αφησεις μονη μου...
Ομως με αφησες κι'εσυ στη μοναξια μου... στο τιποτα...στο κενο.
Πισω αφησες κι'αλλους ανθρωπους και για ολους εμας εισαι αναντικαταστατος.

Δεν θα σε ξεχασω φιλε μου , θα ανταμωσουν οι ψυχες μας. Θα με κανεις να γελαω και στον ουρανο  οπως εκανες και στην επιγεια ζωη.

Χαιρομαι πολυ για ενα και μονο πραγμα, λιγα χρονια πριν μας αφησεις , σε εκανα να αναγεννηθεις.Σε βοηθησα να αποκτησεις αγαπη για τον εαυτο σου,αυτοπεποιθηση και να πιστεψεις σε σενα. Οσα σου ειχα πει τα εφαρμοσες και εγινες αλλος ανθρωπος.
Εφυγες ευτυχισμενος και χαιρομαι που συνεβαλλα σε αυτο.

Θα κρατησω μεσα μου οσα μου ειπες.Θα παραμεινω το αντρακι που γνωρισες που δεν το βαζει κατω , που εχει τσαμπουκα και τολμη και πανω απο ολα μπεσα. Δεν θα σε απογοητευσω , στο ορκιζομαι αυτο.
Σ'αγαπαω τοσο... και ειχα καιρο να στο πω.
Τελικα αργησα για πολλα πραγματα και ποναει  να ξερω ποσο χαμενο χρονο αφησα.
Δε με συγχωρω...
Εσυ ξερω πως θα με συγχωρουσες για οποιοδηποτε λαθος μου , εγω ομως δεν συγχωρω εμενα.
Ενα αγκαθι θα υπαρχει παντα στη καρδια μου και η απωλεια σου θα μεγαλωνει το αγκαθι αυτο.

Ηρθες , μας γεμισες χαμογελα και εφυγες.
Εμεινε μονο σιωπη,δακρυα και ολα τα φωτα χαρας που ηταν αναμμενα οταν ειμασταν κοντα σου εσβησα.

Ηθελα να σε ειχα στο πλαι μου , να ησουν στις χαρες διπλα μου,οταν θα εκανα οικογενεια,οταν θα τελειωνα τη σχολη,οταν θα διοριζομουν.

Ο πονος ειναι αβασταχτος αγαπη μου.Γιατι εχασα μια ψυχη παιδικη σε σωμα αντρα.
Ησουν αγνος ανθρωπος , σπανιος.
Δεν το αντεχω.
Ξερω πως θα συνηθισω.Ομως καλυτερα να αφησω τον εαυτο μου να πιστευει πως απλα χαθηκαμε.
Θελω να πιστευω πως θα σε ξαναδω καποτε και πως θα με ξαναπαρεις τηλεφωνο να ακουσω τη φωνη σου.

Πες μου , το σ'αγαπω μου ακουγεται ως τους ουρανους?
Ελα στο ονειρο μου και πες μου το.Μονο τοτε θα ηρεμησω...

Καρμικοί Έρωτες

Υπαρχουν γνωριμιες που λες "Δε μπορει, ειναι καρμικες".

Ξεχωριζεις ενα προσωπο μεσα σε πολλα και το ματι σου πεφτει σε 'κεινον η εκεινη και τα ματια σας διασταυρωνονται. Εκεινη τη στιγμη νιωθεις να σε διαπερναει ηλεκτρικο ρευμα και να αναστατωνεται ο κοσμος σου. Η ματια ειναι ακομα καθηλωμενη πανω σου και εσυ ακομα εχεις τα δικα σου στραμμενα σε εκεινον-η.

Ο χρονος σταματαει... δεν ακους τιποτα παρα μονο τους χτυπους της καρδιας σου (ναι ολο το σκηνικο θυμιζει ταινια που προβαλλει τις σκηνες σε αργη κινηση).

Οταν συνειδητοποιεις πως τα συναισθηματα μεσα σου αυξανονται και μεγιστοπιουνται τοτε αυτοματα γυρνας αμηχανα το βλεμμα σου αλλου.

Μετα απο λιγο ομως κοιτας ξανα προς τη κατευθυνση του ατομου που σε γοητευσε.
Το παιχνιδι με τα ματια ξεκιναει και παλι. Αυτη τη φορα νιωθεις ακομα πιο αμηχανα. Σε κοιταει πιο επιμονα.Τα χανεις.Χαμογελας λιγακι χαζα και δαγκωνεις τα χειλη σου. Το βλεμμα του-της σε εχει πλεον αναστατωσει τοσο που αρχιζεις να κουνας νευρικα το κεφαλι σου κοιταζοντας αριστερα-δεξια, σαν να προσπαθεις να αποδρασεις απο την γοητεια που προσπαθει να σε υποταξει.

Οι παλμοι της καρδιας ειναι πιο γρηγοροι  και τωρα αναρωτιεσαι πως μιλαει , πως φιλαει , ποσο τρυφερα θα σε γδυσει και θα σου κανει ερωτα σαν να τον ηξερες χρονια, σαν να εισασταν παντοτε εραστες.
Σκεφτεσαι ποια λεξη θα σου πει πρωτα , ποια θα ειναι η κινηση του κορμιου του.
Σκεφτεσαι ποσο θελεις αυτα τα ματια και αυτα τα χειλη να σε πλησιασουν και να νιωσεις την αναπνοη του στο προσωπο σου.

Αυτη η θυελλα συναισθηματων και σκεψεων σε κατακλυζει και αφηνεσαι ...γινεσαι ενα με τη νυχτα και τα ματια γινονται φωτεινοι αγνωστοι  πλανητες που δια καως θελεις να εξερευνησεις....

Πνευματικα Δικαιωματα - Clio Palma
16/09/2012

Μοναξιά

Βραδιες,μερες και απογευματα κενα. Σαν να γεννηθηκες χθες , σαν εγκαταλλειλημενο παιδι , σαν σκια. Ετσι βιωνουμε τη μοναξια.

Απελπισια , απογνωση , θλιψη και απογοητευση οδηγουν στο σκοτεινο δρομο της μοναξιας.

Ολες οι μερες φαινονται ιδιες και τα συναισθηματα πονου μεγιστοποιουνται και σαν βαριες πλακες τις νιωθουμε στο στηθος μας .

Η ζωη δεν αξιζει εαν δεν την μοιραζεσαι , εαν δεν εχεις ενα κορμι να ξαπλωσεις διπλα του , μια αγκαλια να ηρεμησεις και μια φωνη να σου μιλαει και να διωχνει τη μοναξια μακρια.

Περιμενοντας λοιπον ενα τηλεφωνο , μια πορτα να ανοιξει η μια φωνη να ακουστει , συνειδητοποιουμε ποσο απελπισμενα ζηταμε συντροφια.

Ο ανθρωπος εξαλλου ειναι ενα ον που δεν μπορει να ζει μονο του και η μοναξια του κανει κακο  , τον σκοτωνει λιγο-λιγο.

Καπως ετσι πρεπει να νιωθουν οι εξαθλιωμενοι ναρκωμανεις στο δρομο και οι αστεγοι ταλαιπωρημενοι ανθρωποι που κοιμουνται στα παγκακια της Αθηνας η στις στασεις των λεωφορειων.

Τωρα που το καλοκαιρι γλυστρισε και εγινε παρελθον , στο μυαλο καποιων ερχονται εικονες που σχετιζονται με τον χειμωνα, την ζεστασια , το τζακι , τη κουβερτουλα , το ζεστο τσαι στο τραπεζι οπου κανενας μας δεν τα εχει ταυτισει με τη μοναξια γιατι ολοι μας ταυτιζουμαι αυτες τις εικονες ειτε με την οικογενεια , ειτε με το ταιρι μας , ειτε ακομη και με τους φιλους μας.

Ποσο μιζερη ειναι η ζωη αν τις στιγμες χαλαρωσης δεν εχεις να τις μοιραστεις με κανεναν?
Η αντιστοιχα ποσο ποναει να μην εχεις κανεναν να μοιραστεις τη θλιψη σου η την απογοητευση σου για κατι?

Η μοναξια ειναι σαν το σαρακι , σε τρωει αργα και σε εξαφανιζει γρηγορα.

Πνευματικα Δικαιωματα - Clio Palma
5/9/2012