Μπροστα απο τα φωτα της νυχτας ,αναμεσα απο τους καπνους των τσιγαρων, πισω απο το χαμογελο και απο τις κινησεις του κορμιου υπαρχει μια θλιμμενη ιστορια , μια αρχη που γεννησε ενα τελος , μια ελπιδα που κατεληξε σε απελπισια.
Κι'ενω οι προβολεις φωτιζουν τα ματια , το κορμι , τα λικνισματα ... η ψυχη ειναι βυθισμενη στο σκοταδι. Γλιστραει μεσα στη νυχτα εως το ξημερωμα οπου τα βαρια , μοναχικα βηματα οδηγουν εξω απο τη πορτα, στο αδειο κρεβατι μα στη γεματη καρδια που πασχιζει να δωσει ... εκει που θα αξιζει , εκει που θα μπορει.
Γιατι η ενωση των ανθρωπων δεν ειναι δυο στιγμες ηδονης που μοιραζεσαι σαν να ειναι τσιχλες κι'ουτε το κορμι ειναι φτιαγμενο για να ξαπλωνει σε "βρωμικα" σεντονια μαζι με "σκουριασμενες" ψυχες και "παγωμενα" συναισθηματα.
Γιατι το κορμι ειναι ναος , ιερος χωρος που χρειαζεται σεβασμο και αγαπη. Ευλαβεια και τρυφερα αγγιγματα που εκφραζουν ερωτα , παθος και την αναγκη να ζει ο ενας μεσα στον αλλον.
Κι'οι λεξεις , οι υποσχεσεις , οι αληθειες που ΠΟΤΕ δεν ειπωθηκαν αλλα ανακαλυφθηκαν , στεκονται εμπρος μου σαν τοιχοι ... εμποδιζοντας με να συνεχισω.
Καθε βραδυ οταν ξαπλωνω παλευω να διαλυσω τα τοιχοι , να λυσω τα δεσμα του ψεμματος , της υποκρισιας , του συμφεροντος που με οδηγησαν στον λαβυρινθο και τελος στο αδιεξοδο.
Ηταν καποτε ενας δρομος ευθυς μα πλεον δεν ειναι.
Μου 'χες πει "Εισαι ενα λουλουδι που προπαθουν να σου μαδησουν τα πεταλα".
Ειχες δικιο... μα πλεον νιωθω πως ειναι αργα να επαναφερω οσα ηδη εχουν μαδησει.
Τωρα ψαχνω να βρω τροπους να ανθισω μεσα στη σιωπη , στο αδειο δωματιο μη εχοντας να περιμενω κατι αφου τα εχω χασει ολα , ακομη και τον εαυτο μου.
Και ακουω τον πονο της ψυχης μου πιο δυνατα απο τη μουσικη στα ηχεια και τα γελια των θαμωνων... παρατηρω τη νυχτα τυλιγμενη σε μια ομορφη κορδελα .
Λυνοντας την δεν υπαρχει τιποτα ομορφο παρα μονο η ιδεα οτι φαινοταν ομορφη στην αρχη ομως ειναι ρηχη , επιφανειακα καλη και κρυβει πολυ καλα τα ψεγαδια της και κανενας δε σε προειδοποιει για την ευκολη μεν αναβαση αλλα την ακομα ευκολοτερη κι'αποτομη καταβαση.
Κι'οσο πιο ψηλα φτανεις τοσο πιο χαμηλα θα πεσεις για να κρατηθεις στην κορυφη κι' ολοενα θα μαραινονται τα πεταλα και θα αποχωριζονται το ανθος.
Τωρα ομως ξερω πως το μαδημενο λουλουδι δεν εχει αναγκη τη νυχτα για να ανθισει και παλι...
Πνευματικα Δικαιωματα - Clio Palma
19/11/2013
Κι'ενω οι προβολεις φωτιζουν τα ματια , το κορμι , τα λικνισματα ... η ψυχη ειναι βυθισμενη στο σκοταδι. Γλιστραει μεσα στη νυχτα εως το ξημερωμα οπου τα βαρια , μοναχικα βηματα οδηγουν εξω απο τη πορτα, στο αδειο κρεβατι μα στη γεματη καρδια που πασχιζει να δωσει ... εκει που θα αξιζει , εκει που θα μπορει.
Γιατι η ενωση των ανθρωπων δεν ειναι δυο στιγμες ηδονης που μοιραζεσαι σαν να ειναι τσιχλες κι'ουτε το κορμι ειναι φτιαγμενο για να ξαπλωνει σε "βρωμικα" σεντονια μαζι με "σκουριασμενες" ψυχες και "παγωμενα" συναισθηματα.
Γιατι το κορμι ειναι ναος , ιερος χωρος που χρειαζεται σεβασμο και αγαπη. Ευλαβεια και τρυφερα αγγιγματα που εκφραζουν ερωτα , παθος και την αναγκη να ζει ο ενας μεσα στον αλλον.
Κι'οι λεξεις , οι υποσχεσεις , οι αληθειες που ΠΟΤΕ δεν ειπωθηκαν αλλα ανακαλυφθηκαν , στεκονται εμπρος μου σαν τοιχοι ... εμποδιζοντας με να συνεχισω.
Καθε βραδυ οταν ξαπλωνω παλευω να διαλυσω τα τοιχοι , να λυσω τα δεσμα του ψεμματος , της υποκρισιας , του συμφεροντος που με οδηγησαν στον λαβυρινθο και τελος στο αδιεξοδο.
Ηταν καποτε ενας δρομος ευθυς μα πλεον δεν ειναι.
Μου 'χες πει "Εισαι ενα λουλουδι που προπαθουν να σου μαδησουν τα πεταλα".
Ειχες δικιο... μα πλεον νιωθω πως ειναι αργα να επαναφερω οσα ηδη εχουν μαδησει.
Τωρα ψαχνω να βρω τροπους να ανθισω μεσα στη σιωπη , στο αδειο δωματιο μη εχοντας να περιμενω κατι αφου τα εχω χασει ολα , ακομη και τον εαυτο μου.
Και ακουω τον πονο της ψυχης μου πιο δυνατα απο τη μουσικη στα ηχεια και τα γελια των θαμωνων... παρατηρω τη νυχτα τυλιγμενη σε μια ομορφη κορδελα .
Λυνοντας την δεν υπαρχει τιποτα ομορφο παρα μονο η ιδεα οτι φαινοταν ομορφη στην αρχη ομως ειναι ρηχη , επιφανειακα καλη και κρυβει πολυ καλα τα ψεγαδια της και κανενας δε σε προειδοποιει για την ευκολη μεν αναβαση αλλα την ακομα ευκολοτερη κι'αποτομη καταβαση.
Κι'οσο πιο ψηλα φτανεις τοσο πιο χαμηλα θα πεσεις για να κρατηθεις στην κορυφη κι' ολοενα θα μαραινονται τα πεταλα και θα αποχωριζονται το ανθος.
Τωρα ομως ξερω πως το μαδημενο λουλουδι δεν εχει αναγκη τη νυχτα για να ανθισει και παλι...
19/11/2013
