"Μύριζε Θάνατο"

Ερχεται καποτε η στιγμη που η ζωη μας προσπερναει,μας αφηνει πισω,μας εγκαταλλειπει κι'ετσι η στιγμη παγωνει,το κορμι νεκρωνει και η ψυχη αποκολλαται απο το σωμα.

Αυτο ειναι το τελος που δεν μπορουμε να αποφυγουμε,που μπορει να φοβομαστε,να τρεμουμε αλλα καποτε θα μας χτυπησει τη πορτα και θα φερει τον θανατο εμπρος μας.Θα ερθουμε αντιμετωποι με το τελος που μπορει να ειναι και η αρχη ποιος ξερει (?) αλλα σιγουρα ο θανατος μας αποχωριζει με οσα συνδεομαστε τη παρουσα φαση.

Ποσο σκληρη μπορει να ειναι η ζωη και ποσο ευκολα οι ανθρωποι γυρνουν τη πλατη σε μακαβρια γεγονοτα?
Αποψε βρισκομενη σε γνωστο μαγαζι του Κορυδαλλου,ειδα τη σκληρη πλευρα της ζωης αλλα και την αδυσωπητη μοιρα να χαριζει θανατο διχως οικτο & ελεος.
Ελλαχιστα μετρα μακρια απο το μαγαζι οπου βρισκομουν,αγνωστος πυροβολησε καποιον νεαρο ο οποιος λιγα λεπτα πριν βρισκοταν απεναντι μου και επινε το ποτο του.Πισωπλατος πυροβολισμος,λιγο πιο κατω απο το κρανιο....ο θανατος ηταν αιφνιδιος.
Συγκεντρωθηκε πληθος ανθρωπων και περιπολικα.Το πτωμα σκεπαζε ενα λευκο σεντονι.
Εντος του μαγαζιου συνεχιζοταν η live μουσικη υποκρουση ενω λιγα μετρα παρακατω το αιμα του νεαρου εσταζε στην ασφαλτο.
Το πληθος παρακολουθουσε μουδιασμενο,απορημενο,προβληματισμενο.
"Μυριζε" θανατος.

Αποψε το παιδι μιας μανας και ενος πατερα πεθανε.Πολλα παιδια καθημερινα εχουν την ιδια καταληξη.

Το σημερινο γεγονος με προβληματισε και "συννεφιασε" η ψυχη μου.
-"Ετσι ειναι η ζωη" θα πουν καποιοι.
-"Πηγαινε γυρευοντας" θα πουν καποιοι αλλοι.

Τελικα τι μενει ? Αυτο αναρωτηθηκα.

 Οι καλες πραξεις που εχουμε κανει πριν μας θερισει ο θανατος και πριν μας παρει μακρια το αγαθο που λεγεται ζωη.
Αυτο μενει κατα τη γνωμη μου.

Το ποσα καλα πραγματα προσφεραμε στους γυρω μας,ποσο τους εχουμε βοηθησει,ενθαρρυνει,εμψυχωσει και εαν τους εχουμε αγαπησει,αν τους εχουμε καταλαβει και εαν εχουμε αφουγκραστει ποτε τις πιο βαθιες τους σκεψεις οπου σε αυτες κατοικουν τα θελω τους,οι αναγκες τους.

Αυτα μενουν λοιπον.

Δεν θα ζουμε αιωνια.Ενω σημερα γραφω αυτο το ποστ μπορει αυριο να μην υπαρχω και αντιστοιχα και καποιος αναγνωστης σημερα διαβαζει αυτο το ποστ κι'αυριο ισως δεν θα ζει.
Δεν μπορουμε να ξερουμε τι μας ξημερωνει.Η ζωη και ο θανατος ειναι απροβλεπτος.

Για καποιους ανθρωπους η ζωη ειναι συντομη γι'αλλους οχι.Ας ειναι τουλαχιστον ευχαριστος ο βιος μας,συντομος η μη.

Σιγουρα ενας θανατος μας γεννα φοβους και ανυσηχιες και σιγουρα αυτο με εκανε να μοιραστω μαζι σας αυτο το ποστ σημερα.
Φοβαμαι για τους ανθρωπους που αγαπω,δεν θελω να τους χασω.Θελω να μπορω να τους κραταω το χερι και να νιωθω πως καποιος υπαρχει και για μενα και δεν ειμαι μονη.
Θελω να γυρναω σπιτι και να τους βλεπω και η παρουσια τους να γεμιζει τα κενα μου η να εξαφανιζει τη θλιψη μου.

Τη πορεια μας μπορουμε να την καθορισουμε,την γεννηση και τον θανατο μας δεν μπορουμε,γι'αυτο ας φροντισουμε η πορεια μας να ειναι φωτεινη για να εχουμε αφησει πισω μας ενα φωτεινο μελλον.

Πνευματικα Δικαιωματα - Clio Palma
3/8/2012